نیرو مند ترین انرژی برای زندگی

دعا کردن تنها عبادت نیست. تشعشعى است که از روح دعا کننده بر مى‏خیزد ، نیرومندترین شکل انرژى است که شخص مى‏تواند تولید کند . تاثیر دعا بر روح و جسم آدمى، به اندازه تاثیر غده‏هاى ترشح کننده بدن قابل اثبات است . نتایج آن را مى‏توان از راه افزایش کارآمدى بدن، افزایش نیروى فکرى، زیادتر شدن طاقت اخلاقى، و عمیق‏تر شدن فهم آدمى از واقعیت‏هایى که با روابط بشرى همراه است، اندازه گرفت .

اگر صمیمانه به دعا و نماز بپردازید ، خواهید دید زندگى شما به صورت عمیق و مشهود تغییر خواهد کرد . در اشخاصى که زندگى درونى‏شان بدین گونه تقویت‏یافته، آرامش و سکونى خاص دیده مى‏شود . در عمق ضمیر شعله‏اى فروزان مى‏شود و آدمى خود را مى‏بیند . خود خواهى و خود پسندى احمقانه و ترس‏ها و آزها و اشتباهات خود را کشف مى‏کند .

در درونش الزام اخلاقى و فروتنى عقلانى پدید مى‏آید و به این ترتیب، روح به کشور لطف و عنایت الهى سفر مى‏کند .

نیروى دعا به اندازه نیروى جاذبه زمین حقیقت دارد . من، به عنوان یک پزشک، بیمارانى را دیده‏ام که پس از مایوس شدن از هر نوع درمان در نتیجه تاثیر دعا از بستر بیمارى برخاسته‏اند . تنها نیرویى که ظاهرا بر «قوانین طبیعت‏» پیروز مى‏شود، دعا است . هر وقت دعا به صورتى شگفت‏انگیز چنین اثرى از خود ظاهر سازد ، مى‏گویند «معجزه‏» صورت گرفته است . 

در قلب مردان و زنانى که دریافته‏اند دعا در زندگى روزانه‏شان نیرویى مددکار است، هر لحظه معجزه‏اى صورت مى‏گیرد .

بسیارى از مردم دعا را پناهگاه ضعیفان یا درخواست کودکان براى به دست آوردن خیرات مادى تصور مى‏کنند . این تصور به همان اندازه نا به جا است که کسى تصور کند باران ابزار پر کردن آبخورى مرغان است . اگر بخواهیم درست‏سخن بگوییم، باید دعا را فعالیتى به شمار آوریم که براى تکامل صحیح شخصیت و آخرین مرحله کمال ملکات انسانى ضرورت دارد . اجتماع کامل و هماهنگ بدن و فکر و روح تنها در دعا و نماز پدید مى‏آید و به آدمى که همچون نى شکننده است، نیرومندى و استقامتى برون از حد تصور مى‏بخشد .

حقیقت کلماتى مانند «از خدا بخواهید ، به اجابت‏خواهد رسید» با آزمایش بشرى به اثبات رسیده است . دعاى حقیقى مانند رادیوم منبع نوعى انرژى درخشان است که از خود آن پیدا مى‏شود . . . .

تنها نیرویى که ظاهرا بر «قوانین طبیعت‏» پیروز مى‏شود، دعا است .

چرا دعا نیرویى چنین مؤثر به ما مى‏بخشد؟ براى پاسخ به این پرسش (البته خارج از قضاوت علم) باید به این نکته اشاره کنم که همه دعاها در یک چیز اشتراک دارند . دعاى دسته جمعى در یک مسجد با آداب و تشریفات خود و در خواست‏ساده مرد بدوى براى این‏که شکار خوب نصیبش شود ، هر دو یک حقیقت را نشان مى‏دهند و آن این‏که انسان‏ها مى‏خواهند نیروى محدود خود را از راه پیوستگى با سر چشمه پایان‏ناپذیر همه انرژى‏ها تقویت کنند و از آن مدد گیرند .

وقتى دعا مى‏کنیم و نماز مى‏خوانیم، خود را به نیروى فنا ناپذیرى که جهان را مى‏گرداند ، پیوند مى‏زنیم . مى‏خواهیم بخشى از این نیرو براى نیازمندى‏هاى ما مصروف شود . حتى در این حاجت‏خواستن، نقص‏هاى بشرى ما جبران مى‏شود .چون از حالت نماز و دعا بیرون مى‏آییم، قوى‏تر شده‏ایم و آرامش پیدا کرده‏ایم .

امروز ، بیش از هر زمان دیگر ، دعا در زندگى ضرورت دارد . کم توجهى به دین، جهان را به کناره پرتگاه کشانیده است . متاسفانه عمیق‏ترین منابع نیرو و کمال ما توسعه نیافته مانده است . دعا که اساسى‏ترین ورزش روح است، باید در زندگى خصوصى ما دخالت داشته باشد . روح از یاد رفته آدمى باید چنان محکم شود که دیگر بار وجود خود را اثبات کند . اگر نیروى دعا بار دیگر آزاد شود و در زندگى مردان و زنان دخالت کند و اگر روح ، مراد خود را شجاعانه آشکار سازد ، امید آن که تیر دعاهاى ما براى رسیدن به جهانى بهتر به هدف اجابت رسد ، وجود دارد