برخی راه حل های بحران مالی

-تورم / سیاست مالی انبساطی

تورم به معنای تلاش و تقویت تقاضای کل در اقتصاد برای ایجاد رشد اقتصادی بالاتر است. به عنوان مثال ، در رکود اقتصادی ، بانک مرکزی می تواند نرخ بهره را کاهش دهد ، پول چاپ کند . این منجر به افزایش عرضه پول می شود و می تواند به تحریک فعالیت های اقتصادی کمک کند. همچنین ممکن است تورم ایجاد کند

و همچنین سیاست های پولی ، دولت می تواند یک محرک مالی را دنبال کند - این شامل هزینه های بالاتر دولت ، پایین آمدن مالیات - معمولاً با استقراض بالاتر توسط دولت تأمین می شود. به عنوان مثال ، در رکود اقتصادی سال 2009 ، دولت انگلیس و ایالات متحده سیاست مالی انبساطی را دنبال کردند.

همچنین تورم بالاتر بازپرداخت بدهی های خود را برای دولت آسان می کند.. دولت می باید پرداخت بدهی را آسان تر می کند و دارندگان اوراق قرضه از دست می دهند زیرا پس انداز آنها پس از تورم بی فایده است.

- پیش فرض

پیش فرض به تصمیم دولت مبنی بر متوقف کردن بازپرداخت بخشی یا کل بدهی های آن اشاره دارد. این امر وام گرفتن دولت در آینده را دشوار خواهد کرد ، اما به این معنی است که آنها برای کاهش استقراض مجبور نیستند هزینه‌ها را کاهش دهند.

وقتی استقراض دولت به عنوان یک درصد از تولید ناخالص داخلی به سرعت افزایش می یابد ، کنترل وام گرفتن بسیار دشوار می شود. به منظور پاسخگویی به بازپرداخت بهره و کاهش بار بدهی ، دولت ممکن است مجبور شود ریاضت مالی را دنبال کند (کاهش هزینه ها ، افزایش مالیات). با این حال ، کاهش هزینه ها در رکود اقتصادی می تواند آن را بدتر کند. 

-خراب کردن

خراب کردن به سیاست هایی برای کاهش تورم اشاره دارد.  شامل 

سیاست پولی "تنگ" - نرخ بهره بالاتر برای کاهش هزینه ها

سیاست مالی "تنگ" - کاهش هزینه ها ، مالیات بالاتر. سیاست سختگیرانه مالی همچنین سطح استقراض دولت را کاهش می دهد.

کاهش ارزش اقتصاد باعث کاهش رشد و کاهش نرخ تورم خواهد شد.

به عنوان مثال، بسیاری از کشورها در یورو سعی کرده اند با کاهش هزینه های دولت ، بحران مالی خود را حل کنند.

با این حال ، حل مشکل فقط با تکیه بر کاهش قیمت مشکل است.