دنبال خدا می‌گشت

یک نفر دنبال خدا می‌گشت، شنیده بود که خدا آن بالاست و عمری دیده بود که دست‌ها رو به

آسمان قد می‌کشد. پس هر شب از پله‌های آسمان بالا می‌رفت، ابرها را کنار می‌زد، چادرشب

آسمان را می‌تکاند، ماه را بو می‌کرد و ستاره‌ها را زیر و رو .

او می‌گفت: ( خدا حتماً یک جایی همین جاهاست) و دنبال تخت بزرگی می‌گشت به نام

عرش، که کسی بر آن تکیه زده باشد. او همه آسمان را گشت اما نه تختی بود و نه کسب.

نه ردپایی روی ماه بود و نه شانه‌ای لای ستاره‌ها

از آسمان دست کشید، از جست و جوی آن آبی بزرگ هم. آن وقت نگاهش به زمین زیر

پایش افتاد. زمین پهناور بود و عمیق. پس جا داشت که خدا را در خود پنهان کند.

زمین را کند، ذره‌ ذره و لایه لایه و هر روز فروتر رفت و فروتر.

خاک سرد بود و تاریک و نهایت آن جز یک سیاهی بزرگ چیز دیگری نبود. نه پایین و

نه بالا نه زمین و نه آسمان. خدا را پیدا نکرد. اما هنوز کوه‌ها مانده بود. دریاها و

دشت‌ها هم. پس گشت و گشت و گشت.

پشت کوه‌ها و قعر دریا را، وجب به وجب دشت را. زیر تک تک همه ریگ‌ها را .

لای همه قلوه سنگ‌ها و قطره قطره آب‌ها را .اما خبری نبود، از خدا خبری نبود.

نا امید شد از هرچه گشتن بود و هرچه جست و جو. آن وقت نسیمی وزیدن گرفت.

شاید نسیم فرشته‌ بود که می‌گفت خسته نباش که خستگی مرگ است.هنوز مانده است ،

وسیع‌ترین و زیباترین و عجیب‌ترین سرزمین هنوز مانده است. سرزمین گمشده‌ای که

نشانی‌اش روی هیچ نقشه‌ای نیست.

نسیم دور او گشت و گفت: این جا مانده است این جا که نامش تویی.

و تازه او خودش را دید، سرزمین گمشده را دید. نسیم دریچه کوچکی را گشود.

راه ورود تنها همین بود و او پا بر دلش گذاشت و وارد شد. خدا آن‌جا بود.

بر عرش تکیه زده بود و او تازه دانست عرشی که در پی‌اش بوده همین جاست.

سال‌ها بعد وقتی که او به چشم‌های خود برگشت، خدا همه‌جا بود، هم در آسمان و

هم در زمین. هم زیر ریگ‌های دشت و هم پشت قلوه‌سنگ‌های کوه،

هم لای ستاره‌ها و هم روی ماه