باز هم جایى هست

جامعه‏اى زنده است که در میان افراد آن امید به زندگى و امید به آینده موج بزند.

در تابستان سال 77، یکى از فارغ‏التحصیلان دانشگاه علوم پزشکى شهید بهشتى، جهت نوشتن پایان‏نامه دکتراى خویش به ابتکار جالبى دست زد. او در مرکز پزشکى لقمان (بیمارستان مسمومان تهران) حاضر شد و با یکصد تن از پسران نوجوان و جوانى که در فاصله سنى 16 تا 30 سالگى بودند و به قصد خودکشى، اقدام به مصرف سم کرده بودند، مصاحبه کرد.



انتخاب این گروه سنى چندان تصادفى نبود. او پیش از آن مى‏دانست که 70 تا 80 درصد از موارد خودکشى در مملکت ما، بین جوانان 16 تا 30 ساله اتفاق مى‏افتد.



در این بررسى ، 37 درصد افراد به خاطر شکست‏هاى عشقى، 21 درصد به خاطر بیمارى‏ها و اختلالات روحى و روانى ، 20درصد به خاطر اختلافات خانوادگى ، 7 درصد براى از دست دادن حمایت‏هاى اجتماعى ، تحقیر و بى‏توجهى از سوى دیگران ، 6 درصد به خاطر بلندپروازى و توقعات بیجا، 4 در صد به خاطر تهمت و 2 درصد به جهت مشکلات مالى اقدام به خودکشى کرده بودند. 3 درصد افراد هم دلایل دیگرى براى اقدام خویش داشتند.



از این حرف‏ها بگذرم و برگردم به کلام نخست خویش: کشف یک ارتباط! یافته‏اى بسیار مهم و اساسى.



در این بررسى از کل افراد مورد تحقیق، تنها 6 درصد گفته‏اند که در طول 6 ماه گذشته نمازهاى واجب خود را مرتب خوانده‏اند؛ در حالى که 94 درصد باقی مانده یا اصلاً اهل نماز نبوده‏اند و یا به ندرت و گاهى اوقات نماز خوانده‏اند.



خیلى‏ها در توجیه این که آدم‏هاى مذهبى کمتر دست به خودکشى مى‏زنند ، قلم‏فرسایى کرده‏اند. گفته‏اند که آنها داراى عزت نفس و مسئولیت اخلاقى‏اند. اعتقاد به بخشایش خدا و مبارزه با وسوسه‏هاى شیطانى (نظیر خودکشى) دارند و به عدالت خدا و روز واپسین معتقدند! بگذارید من هم جمله‏اى بگویم: کسى که وضو مى‏گیرد و در مقابل خداى خویش سر به سجده مى‏نهد و ازاعماق جان فریاد مى‏زند:

عزم آن دارم که امشب مست مست

پس به یک ساعت ببازم هر چه هست

وقتى از همه جا بریده شود و تار و پود امیدش از همه بگسلد ، باز هم جایى دارد که چشم به سوى او گرداند و در لایه‏هاى تودرتوى جان خویش به او و مهربانى‏هاى او دل خوش کند.

این سرمایه ی بزرگى است که دیگران ندارند و اسف‏بارتر آن که یک عمر از نداشتن آن هم بى‏خبرند!